yaklaşık on yıla yakın süreden beri, dış sesimden çok iç sesimle muhatabım. ona nasıl bu kadar kulak verir oldum hatırlamıyorum ama uykularımdan rüyayla karışık iç sesimle uyanmakla başladı her şey, sonrası hiç kesilmedi. uykusuz geceler, okurken, film izlerken, hatta yolda tek başına yürürken. şu an o ilk dönemdeki halleri pek yok iç sesimin ama hala daha çok sesi çıkıyor, ben de onla yaşamayı öğreniyorum yıllar geçtikçe. anladım ki susmayacak bu ses, beni çekmeye devam edecek kuyudan aşağıya ama ben de ona inat tutunmaya. nedeni de sanırım biraz yalnızlık.